Tadeusz siedemnastoletni syn Jacka Soplicy, przyje偶d偶a do stryja z Wilna, gdzie si臋 uczy, nosi imi臋 na cze艣膰 Ko艣ciuszki, wdaje si臋 w romans z Telimen膮, zakochuje si臋 w Zosi i zar臋czaj膮 si臋, bierze udzia艂 w kampanii Napoleona z 1812 r., patriota, tradycjonalista, broni polskiej kultury w dyskusji z Hrabi膮
Pan Tadeusz 3 proste pytania Fragment o tym jak Wojski gra艂 na rogu 1. JAK膭 HISTORI臉 WYGRA艁 WOJSKI NA ROGU? 2. ZINTERPRETUJ WERS ,, POWTARZA艁Y JE D臉BY D臉BOM, BUKI BUKOM". 3. W CZYM JEST PODOBNY KONCERT WOJSKIEGO DO JANKIELA?
Wojski: to daleki krewny S臋dziego, pe艂ni rol臋 marsza艂ka dworu. Do艣wiadczony my艣liwy, kt贸ry potrafi polowa膰 nawet na grubego zwierza. Gra dobrze na rogu. S艂ynie z doskona艂ej organizacji polowa艅. Podtrzymuje tradycj臋 szlacheck膮. Jest mistrzem w rzucaniu no偶ami. Pomaga w dogl膮daniu w艂o艣ci Soplicowa.A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot - to strzelanie. Tu przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o, 呕e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o. Zad膮艂 znowu; my艣li艂by艣, 偶e r贸g kszta艂ty zmienia艂 I 偶e w ustach Wojskiego to grubia艂, to cienia艂, Udaj膮c g艂osy zwierz膮t: to raz w wilcz膮 szyj臋 Przeci膮gaj膮c si臋, d艂ugo, przera藕liwie wyje; Znowu, jakby w nied藕wiedzie rozwar艂szy si臋 gar艂o, Rykn膮艂; potem beczenie 偶ubra wiatr rozdar艂o. Tu przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o, 呕e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o. Wys艂uchawszy rogowej arcydzie艂o sztuki, Powtarza艂y je d臋by d臋bom, bukom buki. Dmie znowu: jakby w rogu by艂y setne rogi, S艂ycha膰 zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, Strzelc贸w, psiarni i zwierz膮t; a偶 Wojski do g贸ry Podni贸s艂 r贸g, i tryumfu hymn uderzy艂 w chmury. Tu przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o, 呕e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o. Ile drzew, tyle rog贸w znalaz艂o si臋 w boru, Jedne drugim pie艣艅 nios膮 jak z choru do choru. I sz艂a muzyka coraz szersza, coraz dalsza, Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, A偶 znik艂a gdzie艣 daleko, gdzie艣 na niebios progu! Potem bohaterowie rozpalili z chrustu i pni wielkie ognisko, rozwiesili nad nim kocio艂ki, w kt贸rych z produkt贸w przywiezionych ze sob膮 na wozie ugotowali bigos. Po nape艂nieniu 偶o艂膮dk贸w gor膮c膮 potraw膮 oraz wypiciu sporej ilo艣ci w贸dki, ca艂e towarzystwo za艂adowa艂o martw膮 zdobycz na w贸z, wsiad艂o na konie i ruszy艂o w stron臋 dworu. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artyku艂?TAK NIEUdost臋pnijWypracowanie z 鈥濸ana Tadeusza" Przyk艂ad wypracowania egzaminacyjnego z romantyzmu ujrzeli艣my na egzaminie pr贸bnym. W oparciu o fragment II cz臋艣ci Dziad贸w i ca艂o艣膰 dzie艂a trzeba by艂o zdefiniowa膰 cz艂owiecze艅stwo. Wiemy wi臋c, 偶e sporo mo偶na b臋dzie wywnioskowa膰 z przytoczonego cytatu, ale te偶 potrzebna b臋dzie og贸lna wiedza o przes艂aniu lektury. Mo偶liwe, 偶e b臋dzie to
Natenczas Wojski chwyci艂 na ta艣mie przypi臋tySw贸j r贸g bawoli, d艂ugi, c臋tkowany, kr臋tyJak w膮偶 boa, obur膮cz do ust go przycisn膮艂,Wzd膮艂 policzki jak bani臋, w oczach krwi膮 zab艂ysn膮艂,Zasun膮艂 wp贸艂 powieki, wci膮gn膮艂 w g艂膮b p贸艂 brzuchaI do p艂uc wys艂a艂 z niego ca艂y zapas ducha,I zagra艂: r贸g jak wicher, wirowatym dechemNiesie w puszcz臋 muzyk臋 i podwaja strzelcy, stali szczwacze zadziwieniMoc膮, czysto艣ci膮, dziwn膮 harmonij膮 ca艂y kunszt, kt贸rym niegdy艣 w lasach s艂yn膮艂,Jeszcze raz przed uszami my艣liwc贸w rozwin膮艂;Nape艂ni艂 wnet, o偶ywi艂 knieje i d膮browy,Jakby psiarni臋 w nie wpu艣ci艂 i rozpocz膮艂 w graniu by艂a 艂ow贸w historyja kr贸tka:Zrazu odzew d藕wi臋cz膮cy, rze艣ki: to pobudka;Potem j臋ki po j臋kach skoml膮: to ps贸w granie;A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o,呕e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo znowu; my艣li艂by艣, 偶e r贸g kszta艂ty zmienia艂I 偶e w ustach Wojskiego to grubia艂, to cienia艂,Udaj膮c g艂osy zwierz膮t: to raz w wilcz膮 szyj臋Przeci膮gaj膮c si臋, d艂ugo, przera藕liwie wyje,Znowu jakby w nied藕wiedzie rozwar艂szy si臋 gar艂o,Rykn膮艂; potem beczenie 偶ubra wiatr przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o,呕e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo rogowej arcydzie艂o sztuki,Powtarza艂y je d臋by d臋bom, bukom znowu: jakby w rogu by艂y setne rogi,S艂ycha膰 zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi,Strzelc贸w, psiarni i zwierz膮t; a偶 Wojski do g贸ryPodni贸s艂 r贸g, i tryumfu hymn uderzy艂 w przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o,呕e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o
Fragment ksi臋gi IV Dyplomatka i 艂owy epopei narodowej Pana Tadeusza przedstawia opis koncertu Wojskiego, kt贸ry ko艅czy polowanie. Po polowanie my艣liwi zebrali si臋 na polanie. Nagle Wojski sw贸j r贸g bawoli i rozpocz膮艂 pi臋kny koncert. Wszyscy zgromadzeni s艂ysz膮c jego gr臋 os艂upieli z wra偶enia a muzyka roznios艂a si臋 po ca艂ym lesie.Wojski Hreczecha to daleki krewny i przyjaciel S臋dziego, mia艂 by膰 tak偶e jego te艣ciem, jednak jego c贸rka zmar艂a przed 艣lubem. Obecnie sprawuje w Soplicowie funkcj臋 zarz膮dcy domu (zw艂aszcza pod nieobecno艣膰 S臋dziego). M膮dry, sprytny i utalentowany, przewodzi polowaniom, wspaniale gra na rogu, dowodzi podczas bitwy z Moskalami i rozstrzyga sp贸r Asesora i Rejenta. Zna dobrze histori臋 Polski i cz臋sto opowiada r贸偶ne historie. Podczas zar臋czyn na ko艅cu utworu pe艂ni funkcj臋 mistrza ceremonii, pilnuj膮c, by wszystko przebieg艂o zgodnie z planem.
PAN TADEUSZ, czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu ksi臋gach wierszem Adam Mickiewicz OM脫WIENIE PODSTAWOWE INFORMACJE Dzie艂o zosta艂a wydane w Pary偶u w roku 1834 r. Utw贸r uznaje si臋 za podsumowanie tw贸rczo艣ci Mickiewicza. Pisarz tworzy艂 j膮 przebywaj膮c na emigracji.
Zrazu odzew d藕wi臋cz膮cy, rze艣ki: to pobudka; Potem j臋ki po j臋kach skoml膮: to ps贸w granie; A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie. Tu przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o, 殴e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o. Zad膮艂 znowu; my艣li艂by艣, 偶e r贸g kszta艂ty zmienia艂 I 偶e w ustach Wojskiego to grubia艂, to cienia艂, Udaj膮c g艂osy zwierz膮t: to raz w wilcz膮 szyj臋 Przeci膮gaj膮c si臋, d艂ugo, przera藕liwie wyje, Znowu jakby w nied藕wiedzie rozwar艂szy si臋 gar艂o, Rykn膮艂; potem beczenie 偶ubra wiatr rozdar艂o. Tu przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o, 殴e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o. Wys艂uchawszy rogowej arcydzie艂o sztuki, Powtarza艂y je d臋by d臋bom, bukom buki. Dmie znowu: jakby w rogu by艂y setne rogi, S艂ycha膰 zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi, Strzelc贸w, psiarni i zwierz膮t; a偶 Wojski do g贸ry Podni贸s艂 r贸g, i tryumfu hymn uderzy艂 w chmury. Tu przerwa艂, lecz r贸g trzyma艂; wszystkim si臋 zdawa艂o, 殴e Wojski wci膮偶 gra jeszcze, a to echo gra艂o. Ile drzew, tyle rog贸w znalaz艂o si臋 w boru, Jedne drugim pie艣艅 nios膮 jak z choru do choru. I sz艂a muzyka coraz szersza, coraz dalsza, Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza, A偶 znik艂a gdzie艣 daleko, gdzie艣 na niebios progu! Wojski obiedwie r臋ce odj膮wszy od rogu Rozkrzy偶owa艂; r贸g opad艂, na pasie rzemiennym Chwia艂 si臋. Wojski z obliczem nabrzmia艂ym, promiennym, Z oczyma wzniesionymi, sta艂 jakby natchniony, 艁owi膮c uchem ostatnie znikaj膮ce tony. A tymczasem zagrzmia艂o tysi膮ce oklask贸w, Tysi膮ce powinszowa艅 i wiwatnych wrzask贸w. Uciszono si臋 z wolna i oczy gawiedzi Zwr贸ci艂y si臋 na wielki, 艣wie偶y trup nied藕wiedzi: Le偶a艂 krwi膮 opryskany, kulami przeszyty, Piersiami w g臋szcze trawy wpl膮tany i wbity, Rozprzestrzeni艂 szeroko przednie krzy偶em 艂apy, Dysza艂 jeszcze, wylewa艂 strumie艅 krwi przez chrapy,
To wielki patriota, kt贸ry w obliczu najazdu Rosjan na jego posiad艂o艣膰 stawia im czynnie op贸r. Go艣ciem S臋dziego jest Podkomorzy, kt贸rego zadaniem by艂o rozs膮dzenie sporu mi臋dzy Soplicami a Horeszkami o ruiny zamku. Opiekunem kobiet i s艂u偶by by艂 Wojski Hreczecha, mistrz polowania i gry na rogu.
IusYJ.
